Gwar, skrzypienie schodów, szuranie krzeseł, czajnik szumi prawie bez przerwy. Ludzie siedzą, stoją, gadają, gotują, piją kawę, śmieją się, jedzą. Przedmioty zmieniają swoje miejsce z szybkością błyskawicy i porządkiem wprost z rozhulanego cyklonu. Nie mam szans. Lubię ten dom, kocham tu być, mam swój ład i klimat. Mam też swoje tempo, ulubione godziny, ścieżki poranne i wieczorne, miejsca posiedzeń, pracy, sposób palenia ognia, przygotowania i podania jedzenia. Cyklon pod rękę z błyskawicą, zroszeni d(r)eszczem emocji i przyprawieni szczyptą podwójnych sygnałów uczących się siebie osób, wymiatają mnie do mojego pokoiku, mnisiej celi. Odkąd prowadzę w MoimMiejscu warsztaty i pojawiają się tu grupy uczę się. Potrzeba kontroli cofa się wobec wielości, różnorodności, niemożności wyjaśniania, ciekawości co się stanie gdy się cofnę, gdy zrezygnuję z stawiania na moim i oddam im naprawdę decydowanie. Gdy stanę z boku. Kontrola we mnie przyjmuje coraz to ciekawsze formy. Wyrywa się jako pomoc w kuchni, jako ostrzenie noża, przykręcanie wody bo jest susza,  jako instrukcja do pieczenia chleba, spoglądanie czy z pieca nie wylatują ogniki…  Zauważam, odpuszczam, siadam gadam, jem, piję, uczestniczę, pozwalam Gajrowskiej energii obejmować i mnie, choć wydawało by się, że od dawna w niej jestem i powinienem być już wolny, wolniejszy, spowolniony. Spowalniam więc, zatrzymuję odruch kontroli,  daję się wciągnąć wirowi cyklonu a błyskawicom przejmować kontrolę. Jak pięknie jest puścić się w taniec z nimi. A później dać się wyrzucić na kanapę bez poczucia przegranej, winy, nie wykonania zadania.  Gadać, śmiać się, nie być gospodarzem kiedy oni i tak przejmują dom w swoje władanie, nawet gdybym ich do tego nie zaprosił. A przecież zapraszam. Goście. Moi nauczyciele puszczania kontroli. Zgadzam się. Ostatnia myśl zrywająca banderolę totolotka zdarzeń: ok, posprzątam najwyżej kilka godzin dłużej kiedy już zostanę sam a teraz będę tu z nimi… Gajrówka. Pole, między lasem a polem.

Bartosz Płazak

oŚrodek W Polu

Odkąd przeczytałem o morsach, i usłyszałem o tym jak znajoma mieszkająca nad jeziorem codziennie rano niezależnie od pory roku kąpie się w jeziorze, rytualnie, nie po prostu, zacząłem też praktykować. Rosa jest codziennie na trawie na polu przed domem. Do woli. Wielkie krople, małe krople, ślisko, zimno. A za moment: ożywczo, kłująco, masująco, budząco, energetyzująco, gorąco, zapraszająco, oczyszczająco, zapraszająco, orzeźwiająco. Nie mam tu jeziora. I nie urodziłem się nad jeziorem. Dla mieszczucha ze Śląska/Zagłębia, wychodzenie rano na rosę, niezależnie od temperatury, zachmurzenia, opadu, nasłonecznienia, jest praktyką wnoszącą nowe jakości. Choć to nie głęboka woda mam do przekroczenia kilka płotów codziennie. A może będzie zimno, a może pójdę prosto do łazienki, a może się zaziębię bo nie wiadomo jak zimno już będzie, może są kleszcze… Umysł plecie te bzdury niezmiennie choć tę prostą praktyką cieszę się codziennie od kilku miesięcy. Kiszonego ogórka się nie odkisi. Miasto, wygoda, ciepła podłoga, telewizja, mama i tata z dzieciństwa odzywają się w tej sprawie i wielu innych sprawach na co dzień. Zauważam, rozmawiam, dziękuję, ruszam w swoją stronę, oddycham. Przypominam sobie świeżość co dzień rano po tych kilku minutach chodzenia po zimnej rosie, czyste stopy, przyjemne mrowienie, poczucie połączenia z Ziemią. To trochę jak mycie zębów, albo twarzy o poranku.  Gajrówka. Mazury. Pies szczeka dupą, i pije ogonem wodę. Podobno.  A co dzień rano jest po prostu pięknie.

Bartosz Płazak

oŚrodek W Polu

Zmurszałe, dębowe paliki pamiętają pewnie lata 70te poprzedniego wieku albo i jeszcze wcześniej, niektóre wydają się ledwo stać, na górze szerokie a na dole już jakby zjedzone. Drut w charakterze płotu, niekiedy kolczasty, zardzewiały, niekiedy świeższy, bez kolców, udaje pastuch pod prądem, choć pod prądem nie jest z powodów oszczędnościowych. Czy jest szósta rano, czy jedenasta wieczorem, czy jedziemy samochodem, rowerem,  czy idziemy piechotą jej oczy  patrzą na nas spod rzęs, a włosy niekiedy spadają jej na rzęsy. Nie wiadomo ile ma lat, skąd jest, co robiła, wydaje się że nikt się nią nie interesuje. Choć ma tu raj, wielki wybieg, ogromne pole dla samej siebie. Tarza się kiedy chce, biega gdzie chce, rży, przechadza się… Wiadomo, że przychodzi, przybiega raczej, niekiedy galopem, aż się ziemia trzęsie, zatrzymuje się na naszej wysokości i przez ten płot druciany wystawia się do głaskania. To wielki pociągowy koń, a raczej klacz. Łasi się jak pies, a może kot. Patrzy tęsknym, pięknym wzrokiem wielgachnych dla nas oczu, tyrpie po rękach, po piersi, wsadza chrapy do kieszeni, wydaje się jakby chciała położyć głowę na ramieniu za każdym razem, a niekiedy po prostu to robi. Jak się odważy ją przyjąć ten co stoi po drugiej stronie płotu. Łzy wzruszenia napływają same. No bo gdzie na co dzień podbiega do Ciebie ogromny koń by się przytulić? Gdzie możesz dostać takie piękne wyzwanie? Jak odpowiesz? Tyle gadamy o chęci bycia blisko natury, o potrzebie powrotu do korzeni… Korzenie naturalnie do Ciebie przygalopowały i co Ty na to? Dasz radę je przytulić? Patrzą na Ciebie jakby mówiąc: „chcę tylko trochę zauważenia, czułości, bliskości”. Nic więcej. Drut jest wystarczająco kolczasty a ja wystarczająco uwarunkowana żeby nie zrobić kroku w Twoją stronę. I co? Dotykamy, głaskamy, dajemy jabłko.  Kiedy kolejny raz idziemy grupą, parą, Ona znów tam jest. Ręce jakby śmielsze, w oczach więcej wzruszenia. Jednak to wielki Koń. A przecież dzikie a do tego wielkie to groźne. To zwierzę, instynkt, nierozum. Ilekroć zbliżam się do niej pokonuję kawałek lęku. Zbliżam się też do mojej dzikości i tęsknoty za dzikim, silnym, swobodnym, beztroskim. Za każdym razem myślę jak pięknie byłoby bez siodła pójść na niej do lasu. Pewnie moje 70 kilo to nic dla niej, za to moglibyśmy pobyć w dzikim stanie. Gajrówka. Nowhere. Działka nr 12.pięciohektarowy wybieg dla zapomnianej klaczy.

Bartosz Płazak

oŚrodek W Polu

Rozładowany. Przeklinam. Zapomniałem naładować. Nie mam go przy sobie, zatrzymuję się, jak się to stało? Odrobina niepokoju wskakuje niezaproszona, bo może ktoś coś chciał, coś ważnego, coś o korzyściach albo o konsekwencjach… albo, że Syn, Ojciec, Matka, Żona – ktoś dzwonił. I, że może kalendarz mógłbym pomiędzy jednym pagórem a drugim wzniesieniem przejrzeć.  No i nie wiem, która godzina. Zegarka, ku mojemu zdziwieniu, nie noszę już ze trzy lata. Niby nie wiem o co chodzi. Ale przecież wiem. Przestaję się tak bardzo pilnować, puszczam tę kontrolę, mniej biorę na siebie, dopuszczam tę moją tabelkę, która mówi, że raczej dam radę przetrwać, nawet bardzo długo i nie ma się co spieszyć po więcej, nie ma żadnego spotkania, zadania. Ale telefon? Wracam po paru godzinach z lasu czy z pola. Wracam do pracy przed kompem, i wtedy patrzę – leży koło mnie. Czarny, nie świeci. Leży na parapecie tak jak go zostawiłem. Porzucony. Biedny. Samotny. Biorę go do ręki, zauważam, że nie tęsknię, może nawet nuta wstrętu się wdziera nieproszona. I te cholerne hasła, odciski palców, kształty do odmalowania na ekranie by zobaczyć to co moje tam i… że nic się nie działo. Nikogo nie obchodzę, nikt nic nie chce, nikomu nic nie mam dostarczyć ani niczego nie miałem w tym czasie dostać. Tylko za telefon monit o zapłatę faktury, która jak zawsze miała być niższa niż jest. Jakże sobie gratuluję odwagi. Zauważam  moją część, tę która nie chce mieć go przy nas. I dziękuję jej za pomoc w oddalaniu się od NieMnie i za przybliżaniu się do Mnie. W Gajrówce, NieCzas i to jak życie płynie w NieBiegu wciąga, że nie zauważam (nie zauważysz) jak porzucisz to czarne cudo, co wciąga Twoje życie, aż do zatrzymania się.

Bartosz Płazak

oŚrodek W Polu

Dni są tu zupełnie inaczej ułożone w czasie. Jakby wygodniej leżą na nim. Jakby zrobić wykres życia w czasie to jest jakiś łagodny. Dziwnie nie kanciasty. Sołtys mówi, że tu jest zawsze niedziela. Że nikomu się nie spieszy tu codziennie jak ludziom w mieście. Każdy z TuMieszkających powie raczej, że na nic nie ma czasu. Ale zawsze, kiedy podejdę, znajduje czas by gadać, żartować,  śmiać się, ciekawić, przygadywać żartobliwie-złośliwie. Piękni tu żyją Ludzie.  Tematem jest wszystko co jest. Słońce, chmura, niebo, samolot, drzewa, krzaki, trawy, susza, deszcz, prognoza pogody, klucz żurawi, nienoszące jajek kury, mleko od krowy, wiatr, temperatura, katar, w nogawce dziura, robaczliwe* grzyby, stonka z ziemniaka, no i oczywiście to, że jest coraz gorzej, że kiedyś było lepiej… Bez końca. Przyjemnie sobie z nimi upuścić. Życie tu proste i piękne. Cisza. Nieznośna dla części  tych co przyjeżdżają z miasta i nigdy w niej nie byli. Nagrodą za trud budowy dla nas jest ta Cisza. Otulająca, napierająca, wciągająca jak wyzwanie a później czuła jak nie przymierzając Matka.  Niespotykana. I to w niej jakoś czas się chowa. I w tej zwykłości. I w tym NieBiegu. I w tej pracy NiePracy. Zadanie to specjalne. Czym bardziej pędzę tym bardziej mi się wydaje, że mam je odrobione. Że na co dzień z niej korzystam, zatapiam się i daję utulić i schować.  Trzy miesiące kowidowego zesłania, a później jeszcze kolejne trzy mieszkania tu pokazały, jak bardzo pędzę, jak nie korzystam z Ciszy bo wciąż pędzę, jak część mnie pragnie się zatrzymać i nie umie i jak dzień po dniu po troszeczku zwalniam. Jak mój wewnętrzny wykres czasu wygładza się i równa do niewzruszonej linii czasu Ciszy Gajrowskiej. I tak to Cisza zwalnia czas, dlatego tak wolno tu płynie życie. Dlatego tak jest to niezwykłe miejsce. Czas znika tu w ciszy. O ile wcześniej poradzisz sobie z tym, by zwolnić.

Bartosz Płazak

oŚrodek W Polu

Nagroda musi być dziś szybko. I to nie byle jaka by obudzić do działania. Żeby było jeszcze łatwo po drodze, i wiadomo było jak się skończy. Bez nadmiernego wysiłku, wymagań, wyrzeczeń, inwestycji czasu, wyjścia ze strefy komfortu. Mój znajomy nazywa to czasami pokolenia insant. Wsypujesz łyżeczkę barszczu, mieszasz i jest barszcz. 2 Minuty. Pani w reklamie smakuje. Więc i ty wykrzyw usta w grymasie zachwytu i smakuj. Daj Bóg byś nie znał barszczu babci bo to byłby twój ostatni gorący kubek. Ci co nie znają, im smakuje, bo reklama zachęca. Żarty i ironia na bok.

Haka to rytuał Maorysów. Święty taniec wojowników. Pokaz mocy. Znany coraz większej liczbie osób na świecie. Pewnie z uwagi na swój rytualny, dziki,  tradycyjny charakter. Tańczą, czy może grają go np. piłkarze przed meczami. Jest on jednak dużo głębszą poważniejszą deklaracją męskiego świata.

Kiedy pada propozycja stworzenia naszego rytuału nawiązującego do Maoryskiego wydaje się nam to łatwe, ciekawe i atrakcyjne. Przystępujemy do pracy. W odróżnieniu od tradycyjnego rytuału, tu w Gajrówce pozwalamy sobie na tworzenie własnej wersji. Każda para ojciec syn ma zadanie stworzyć kawałek po swojemu. Później łączymy całość w jeden rytuał, taniec, pokaz. Kawałki są zabawne, ciekawe, różne. Każdy się starał ale na końcu mamy w sam raz dużo materiału do połączenia. Praca ojciec syn jakoś łatwiejsza, kiedy przechodzi w pracę grupową zaczyna być bardziej wymagająca. Synchronizacja, pamięć, ruch, dźwięk, rytm, wciąż ktoś wyskakuje, zapomina, nie daje rady, gubi uwagę, zmienia układ. Mylimy się, gubimy, złościmy, wstydzimy. Zagadujemy, nagle chce się pić, siku, jeść, eee, aaa… Zespół. Jeden w tę drugi w drugą. Łatwe? Nie. Spór się nawet pojawia. I to o to oczywiście czy już mamy to wystarczająco zrobione. Bo można by przyjąć, że tak. Bo chce nam się ziewać. I można by odpuścić. Są jednak w grupie twardziele działający na rezultat, ambitni i gotowi do pracy. I całe szczęście. Bo chłopaki, synowie, może woleliby już pójść na kolację. Nazywamy nasze instant ucieczki. Ujawniamy, że chcemy się ślizgnąć bo z wczasów robi nam się praca. No i synowie, zaczynają chcieć do mamy się przytulić bo tata wymaga, a tatowie odpuścić synom by było miło. Kropka. Znaczy w kropce o mało bylibyśmy. Jednak zbieramy się, nie schodzimy z placu pracy. Motywujemy siebie-ojców i naszych synów. Rezygnujemy z udawania, że wystarczy i idziemy po jeszcze. Walczymy z naszym wrogiem „to zabawa” i przechodzimy na stronę „to poważna sprawa” i trenujemy dalej aż do sukcesu. Oczywiście bez zamordyzmu, nikt nie pada na twarz, mamy naszych synów bądźcie spokojne. Jednak nie dajemy się zwieść. Ojcowie, pewnie i część synów dobrze wie jak smakuje wygrana. Z samym sobą też. Jak w grupie, zespole przejście oporu na wykonanie zadania wspólnie razem skutkuje radością, poczuciem jedności, poczuciem sensu, wzrostem zaangażowania i dbałości o wynik. Tego doświadczamy za chwilę. Nagrywamy film. Jest dowód jak świetnie nam poszło. Wspólnota męskiej energii. No i te wywalone języki, groźne miny, energetyczne gesty, tupanie nogami i wrzask. Haka ojców i synów. Tak, zrobiliśmy to na serio. To co innego niż oglądać (instant) film na you tube.

Gajrówka 2020. Mazurski krąg mocy. Warsztaty ojców i synów.

Bartosz Płazak

Przed ostatniego dnia, zaraz po ćwiczeniach wojskowych, doszliśmy do sedna przeszkody. Wojownik to ten który umie poradzić sobie z wewnętrznym przeciwnikiem, ten który wroga widzi i przezwycięża.  Robale, węże, prokrastynacja i uległość były na porządku dziennym. Kto chciał mógł w zaimprowizowanej grupowej pantomimie powalczyć ze swoim strachem-wrogiem. Arena umysłu taty albo syna była w kupie śmiechu odgrywana na trawie przez resztę grupy. Sam zainteresowany miał sposobność doświadczyć roześmianej i gotowej dać się przerazić wersji swojego wewnętrznego wroga. Węże uciekały, robale ustępowały pola, prokrastynacja, uległość i inne stawały w świetle słońca widoczne dla wszystkich i zawstydzone salwą śmiechu dawały dyla czym prędzej i byle dalej. Śmiesznie, gwarnie, zabawnie, zaskakująco, wciągająco. Pod spodem jednak całkiem poważnie.  W końcu każdy z nas ma jakieś strachy i w każdym coś rezonowało. 12 latek decydujący się na pracę ze swoim strachem przed pająkami w grupie brodatych pająków na czterech nogach był prawdziwym bohaterem i inspiracją dla reszty. Pająki zaś, nie da się zapomnieć, niektóre były nawet dwuosobowe, znaczy tak pokazywaliśmy, że mają więcej nóg, żeby było bardziej realistycznie, a wychodziło groteskowo ;). Ale Bez żartów pająki otrzymywały razy packą i tyle ich żywota. Młodzi wygrywali z wewnętrznymi strachami, starzy bili brawo. Jakoś uroczyście było mocno. Inaczej niż tam na macie w błocie. To inna walka. Dużo bardziej subtelna. Pod zabawą zwycięstwo nad sobą. I znów wzruszenie ojca i syna. Samo wyjście ze swoim strachem. Jakże uczące dla pozostałych. Okazuje się, że można w ogóle coś zrobić. I wsparcie dostać. I cieszyć się z ukazania strachu sobie, tacie, grupie, facetom. Nikt nie szydzi, nikt nie uchyla się od dania wsparcia, nie ma przymusu, jest nagroda i coś o zrozumieniu. Uczymy się być blisko siebie samych i innych facetów. Słabość i radzenie sobie z nią, dotyczy wszystkich mężczyzn i chłopców. Ukrywanie jej raczej nie prowadzi ani do bliskości ani do zdrowia, ani do umocnienia się. I o tym właśnie gadaliśmy ojcowie i synowie po tych zaskakujących zabawach na procesie.

Gajrówka 2020. Mazurski krąg mocy. Warsztaty ojców i synów.

Bartosz Płazak

Czy chcesz czy nie chcesz masz go. Wojownik ospały, budzący się, czy ożywiony jest w każdym z nas-mężczyzn. Stan zaś ciała i ducha jaki rodzi się  w nas w obliczu walki jest nieporównywalny  z niczym. Archetypowa energia wojownika może się budzić na skutek różnych zdarzeń. Konieczności walki, obrony, chęci pokazania się, rywalizacji, sięgania po coś, ale też w kontakcie, obserwacji zdarzeń kojarzonych przez nas z wojowaniem. Może przyjść do Ciebie na widok walczących, może na widok scen batalistycznych, może na widok broni. Nie jest jednak proste podjąć walkę. Mamy różne wewnętrzne procesy. Najczęściej prezenty od opiekunów, rówieśników, mediów, szkoły. Nie wolno, złe, be, będziesz tym czy tamtym może już tylko dlatego, że Cię to interesuje.

Mata jest z folii. Jest śliska, leży w przygotowanym w gigantycznej piaskownicy zagłębieniu. Wygląda obiecująco. Wiemy już, że jest trochę miękka, trochę twarda. Wiemy, że poślizg jest najbardziej oczywistą rzeczą jaka się tu zdarzy każdemu z nas. Ekscytacja, frajda, adrenalina. Odważny wchodzi do środka i wyzywa kogo chce. Wyzwany nie zawsze ma ochotę, ale wrzawa, doping, śmiech, ekstaza na arenie sprawia, że kolejni ryzykują. Starsi, młodsi, bez kolejności, czasu. Chodzi o jedno. Wyrzucić gościa z maty. Bywa zaskakująco. Jak ośmiolatek może z 15 kilo wyrzuca 11 latka około 60 kilo…? Mieszanka improwizowanego sumo i ulicznej przepychanki budzi salwy śmiechu i okrzyki radości, wsparcia a także, a jakże pognębiające i stronnicze żarty, z uśmiechem oczywiście. Waga, jako przewaga bywa złudna. Chudzi wyrzucają z kręgu tęgich ku zdziwieniu i zaskoczeniu wszystkich. Bywa, że tędzy dają dowód mocy w walce przeciw dwóm. Cóż. Jakby nie patrzeć to jednak esencja męskiej zabawy. Wciąż wydaje się, że już dość, ale są tacy co chcą jeszcze. Wciąż nowe style, uczenie się, zmęczenie, i bardziej zaskakujące wyniki.  Gdyby nie wiatr, pewnie testosteron dusiłby nas jak w męskiej szatni po w-fie. Tak czy siak daje do myślenia. Minęło kilka godzin. Mieliśmy twórczą rozgrzewkę przed walkami, nikt się nie migał, jakbyśmy czuli, że proces przygotowania się jest potrzebny. Że trzeba zbudować ducha walki. Zamki z piasku. Podziwialiśmy je, pomniki męskiego ego. Ojcowie budowali i synowie. Później każdy opowiadał z dumą. I nic dziwnego. Każdy zamek piękny, różny, zawierający tajemnicę i zabudowaną moc. Święty bo tej  akurat pary ojcowsko synowskiej dziełem. Zaś po walkach wszyscy jakoś dziwnie spokojnie, blisko siebie w grupie, w równowadze wewnętrznej udali się pod prysznic zimny, prosto ze studni, a wrzaskom przy tej ceremonii nie było końca. Walka. Bliskość. Twórczość. Oczyszczanie. Pozornie odległe a jak bliskie siebie. Jak w tych męskich relacjach wzmacniające i uczące ojca i syna. Zobaczyć jak tata przewraca się w błocie z innym tatą. Zobaczyć jak syn zwycięża lub z honorem oddaje pole. Przytulić ciała umazane błotem do siebie ze łzami w oczach. Wojownik drzemie, budzi i wyrywa się z spokojnego łona domu w mieście. Synowie będą go w sobie potrzebować. Dostępnego. W świecie poprawności często skazującym wojownika na banicję za podejmowanie walki o siebie, o cel, o kogoś, o dobro innych o wartości. Miękniemy panowie w tym świecie? Niebezpiecznie to brzmi? I bynajmniej nie rzecz w sile. Chodzi o moc. Sztuką jest być mocnym w świecie grzeczności, walczących o swoje prawa kobiet, wychowania synów przez matki i babki kiedy ojcowie zarabiają kasę na spłatę kredytów. W świecie wiszących na włoscku relacji, stawiających warunki bycia z dziećmi ich ojcom bo kiedyś coś nie poszło. Warto się zastanawiać skąd chłopcy mają wziąć wzorzec wojownika w tym szlachetniejszym wydaniu? Jak pokazać im jak używać mocy a nie siły? Jak mają w świecie poprawności umieć stanąć za sobą, za sprawą, za kimś, nie przekraczając granicy agresji, nie napadając kogoś?

Gajrówka. AD2020. Mazurski krąg mocy. Warsztaty ojców i synów.

Bartosz Płazak

Wiele różnych dyskusji się przetoczyło przez nasz krąg w tym roku. Motyw główny warsztatów wyłaniał się powoli. Jednak od pierwszego dnia męskie energie wierciły  się wojowniczo. Były okrzyki, poszturchiwania, gadanie o broni, walce, przeciwnościach, synowie pełni energii, ojcowie z błyskiem w oczach… O Wojowniku w nas aż się prosiło A przecież ostatecznie mieliśmy kowid. Bezsilność i bunt przeciw zanikaniu  wolności i dotychczasowego sposobu życia, stłumione racjonalizacją, ale przecież obecna. Powalczyło by się. A tu trzeba nosić maskę…  Bezsprzecznie, coś lub ktoś atakował nasze życie. Wirus, niewidoczny wróg, jak duch.  Jak o wojowniku to i o zwyciężaniu, a jak o zwyciężaniu to i o sławie ale i o stracie. O dumie, zadowoleniu, o przekraczaniu progu między  byciem tylko „z” i w przyjaźni z drugim mężczyzną w kierunku bycia przeciw niemu. O konieczności dokonania wyboru pomiędzy wygram i jemu będzie przykro a dam mu wygrać i mnie będzie przykro. I tak powolutku synowie w zadaniach robili kroki w kierunku męskości dającej sobie prawo do sięgania po siłę, wygraną, pokonania kogoś w walce opartej na zasadach i w kierunku ponownego włączenia przeciwnika w grono przyjaciół. Do tego dochodziło godzenie się na wygraną i doświadczenie splendoru, dopingu tatów i swoich zwolenników. Wydaje się oczywiste? Bynajmniej nie było.

Tatowie przy obieraniu ziemniaków na obiad, sami bez synów deliberowali nad wolnością w relacjach z kobietami, nad wolnością i męskością synów w świecie, w którym ojciec raczej jest w pracy. Nad tym jak walczą o siebie oni tatowie i jakiego walczenia o siebie uczą swoich synów. O tym jak walka z czymś uchwytnym jest łatwiejszą walką niż ta która się dzieje w nas. I jak główną osią walki wewnętrznej jest nasz strach i złość. I nad tym jak w cywilizowanym świecie musimy się zwijać by nie pokazać tych emocji za dużo. Bo ukazywanie ciągle jest passe. A może zatem więcej tego co męskie jest passe? Dyskusje piękne, emocjonujące, zbliżały nas do siebie, ziemniaki się same obierały.

Ten zjazd był inny na kilka sposobów od poprzednich. Program był. Jednak luźniejszy. Więcej słuchaliśmy potrzeb ojców i synów, siebie nawzajem, więcej byliśmy w całej grupie. Działaliśmy i zajmowaliśmy się sobą. Demokracja była i decyzyjność też. Tym razem jednak rządzili ojcowie. Co jak się okazało nie było od razu takie oczywiste. Radziliśmy długo. Jak to w tym świecie. Czy wolno nam postawić na swoim i zarządzić (…)?. Część ojców się obawiała jak ich synowie to zniosą. Znieśli. Przyjęli. Dzięki temu jeszcze lepiej i pewniej sami zajęli się sobą a my mogliśmy zająć się sobą. Granica została ustanowiona i dzięki temu chłopcy nauczyli się od nas trochę o tym  jak to robić – jak stawiać granice.  Akurat taka grupa ojców co nie bała się synów. Ot nauka męskiego kawałka. Mogę jako tata postawić na swoim też, naturalnie, bez pytania mamy, żony albo książki.

Gajrówka. AD2020. Mazurski krąg mocy. Warsztaty ojców i synów.

Bartosz Płazak