O ile świadomość dąży do rozwoju, to chyba nie ma wyboru. O ile świadomość jest życiem, to rozwój jest esencją życia. O ile działanie na tym świecie jest jedną z dróg ku manifestacji tego, co się chce rozwinąć, bo na razie zwinięte wewnątrz, trzeba działać.

O ile jednak jakaś część mnie nie jest na to gotowa, ucieka, miesza się, kręci, wierci bo ma co innego w planach, to też nie mam wyboru. Trzeba się nią zająć, dać jej miejsce, zauważyć i wysłuchać, by mogła się rozwinąć.

Siadam i nie wiem co mam robić. Siadam patrzę w kalendarz, zadania, wyglądam za okno na budowę, pozwalam myślom biec i zatrzymywać się tam gdzie chcą. Ktoś kto chce mieć coś zrobione już,  przebiera nogami, na szczęście mnich uspokaja go i medytujemy w ciszy. Kalendarz jest pełen zadań, ciało mówi które pierwsze. Nie jest to wcale priorytet. Robię je, jest lżej. Troszkę. Powtarzam to kilka razy. Dochodzę do miejsca kiedy odgarnięte jest to, co chciało być pierwsze. Wiem, są ważniejsze. Ufam, że te jednak miały być pierwsze, a skutki tego wyboru za jakiś czas wyjaśnią mi dlaczego tak postępuję.

Na większym planie, gdzie jednostką czasu jest rok, a może dekada jest podobnie. Energia działania wzrastania nie daje spokoju. To, co odsunięte walczy o czas na siebie i wcale nie chce rezygnować. Jest ważne. Muzyka, wyjazdy, przyjaźnie, znajomości, ciekawość zdarzeń, relacje, miłość, praca, hobby pasja. Nie mieszczą się wszystkie. Bo są ważniejsze rzeczy. Ja, ktoś tak mówi, pada taka decyzja.  Kiedy zajmują one całe miejsce, bo są tak ważne, tamte ustawiają się w kolejce, w oddzielnych przedziałach świadomości i czekają na swój czas. Zapominam o nich. Smutne są tam w poczekalni. Pukają i czekają, niektóre kopią w drzwi, inne wyłażą bokiem, chorobą, zaburzeniem normalności moich zachowań. Bo kiedyś nie mogły wziąć swojego, dopełnić się.

Energia dąży do rozwoju i uczy się na doświadczeniu. Przerwane doświadczenia nie tylko nas nie uczą, ale trzymają w przeszłości, chcąc dojść do końca. Nadmiar wszystkiego jaki dziś towarzyszy mojemu życiu, wiadomości tak ważnych, że nie sposób ich nie słuchać, nie czytać, kieruje moją uwagę gdzie indziej. Budować, ratować, radować się, żyć. A kolejka stoi.

Cisza jest miejscem w którym ten skolejkowany co jest już gotowy dziś wyjść ma szansę się pojawić. To konieczne, by się rozwijać w tym sensie, żeby objąć kolejne role, naturalne z wiekiem.  Nie przyjdzie ten, co miał się pojawić 20 lat temu (ojciec, mąż, dyrektor, inwestor), jeśli wciąż płacze tam dziecko. Albo jeśli przyjdzie, to będą walczyć o tę przestrzeń we mnie, w której każdy chce miejsce należne drugiemu. A na zewnątrz będzie się działo na przemian dobrze i źle.

Cisza jest miejscem w którym mogę zapłakać z chłopakiem co tęskni za ojcem, za dziewczyną, za zabawą, za matką, za domem, za swoim terenem, za przyjaciółmi co akceptują, za pójściem swoją drogą.

Cisza odosobnienia jest przestrzenią na nowe role, nowe działania, nowe a oczywiste, te które wcześniej nie znajdowały miejsca by się zamanifestować w życiu bo były lekcje do odrobienia.

Podarowanie sobie tygodnia ciszy w Puszczy, samemu bądź z ludźmi pracującymi w tym samym polu tej samej sprawy to skarb.

Odosobnienia. oŚrodek w Polu

Bartosz Płazak

Neowieśniaki. Rubasznie śmiejąc się powiedział prawdziwy prawdziwywieśniak, który jednak był teraz u mnie budowlańcem. Nabijał się ze mnie, sympatycznie i z nutą wyższości. Bo on wiedział już lepiej niż ja w co się pakuję. I wiedział też lepiej niż ja że będzie mi na pewno ciężko, i że tego pożałuję. Ten, który po raz pierwszy mnie skonfrontował z tym co naprawdę  robię. Wcześniej,  w moim wewnętrznym świecie była to budowa domu. Kupno ziemi. Przygoda i rozwój. A neowieśniactwo to już mowa o tożsamości. Niespodziewany kopniak parę lat temu na budowie, w rękawiczkach, przy glinie. Cały czas jest ze mną. Od przekory do akceptacji aż po zadowolenie a może i dumę. To miejsce zmienia. To inny świat. Zapachu podmokłej łąki (swojej) o świcie możesz nie chcieć już zamienić na nic innego. Tego nie wiedziałem jak kupowałem… Neowieśniak. Ku zdziwieniu tubylców, którzy raczej mają stąd ochotę uciec, albo też przynajmniej skupiają się na tym jak im jest ciężko i patrzą na mnie ze zdziwieniem. Na takie zadupie? Przecież dziś trzeba iść z duchem postępu. Co tu będziesz robił? Jak tu żyć, bez kina galerii, sklepu, banku, szkła, wybiegu modelek na ulicy i konkursu na droższy samochód na parkingu przed Cafe Nero.  Jestem Neowieśniakiem.  A może nawet nim jeszcze  nie jestem, tylko bywam, pokory Bartek, albo chcę być i tworzę swój model wieśniactwa. Życia na wsi. Życia w przyrodzie. Bycia u siebie.  Życia w domu w którym są myszy. I Kot. A nigdy nie miałem kota, za to zawsze chciałem mieć rudego i jest. Rano wstaję i wychodzę na rosę, na łąkępełną trawy pokrytej rosą.  Stopy mokre i zimne, nie uciekają już do ciepłego a szukają jeszcze, więcej rześkości. Szuram mocniej, zbieram wodę na łydkach, budzę się. Biorę trochę drzewa do pieca na później, zarzucam bluzę,  robię kawę i siadam do kompa. Jest siódma. Z łóżka do pracy mam 30sekund. Pracuję po swojemu, może dlatego, że jeszcze nie mam krowy, kur ani hektarów zasianych, a może dlatego, że ich nie chcę mieć. Nie mam i nie wiem czy będę miał, raczej nie. Choć mały kurnik byłoby fajnie. Neowieśniakiem jestem. Mieszkam tu, nie chcę do miasta. Mam swoją pracę, swój pomysł na tą przestrzeń, swój dom. Szczytowy mój wyczyn w wieśniactwie rolniczym to foliak jak na razie. I to był piękne przeżycie. Pomidor własny, ogórek własny. Mój sąsiad, tubylec, mówi jedno: nigdy się stąd nie ruszam, Tu jest pięknie, Tu jest mój dom, Tu czuję, że żyję. Ma krowy, kanciapki z drewnem, warsztacik, oborę… Jakoś coraz bliżej mi do niego. Czuję się tu. Choć mam inny pomysł jak tu żyć. Cieszę się, że tu mogę być.

Żółty modrzew jest przed oknami. Jakieś 30 metrów. Codziennie żółty bardziej. Mieni się żółtym, pomarańczem, złotym, czerwonawym z odcieniami zielonego. Pięknie, zupełnie inaczej niż inne drzewa, liściaste, jakby bardziej oczywiście barwne i ulotne szybiej. Zatrzymuję się popołudniem nad jego widokiem przy myciu garnków w kuchennym zlewie, przy oknie. Ręce dalej myją ale zauważam coś znacznie więcej oprócz chłodnej wody i twardego kształtu widelca, łyżki i noża. Coś mnie zatrzymuje radośnie i świątecznie. Piękno jakie się we mnie w środku gości  łączy mnie raczej z modrzewiem niż z łyżką. Radość, że go widzę. Wcześniej nie widziałem tej jego sceny przemiany, która przecież trwa kilka tygodni jak nie miesięcy. Od zielonego, żywego, jędrnego, pięknego przez pomarańczowy, żółty aż do łysego jakby sztywnego brązu. Umykała mi w poprzednich latach. Jej wdzięk nadający do mnie przez okno i drzwi domu w tym roku widzę. Coś więc się zmieniło. Modrzew piękniej się starzeje w tym roku, czy ja mam bardziej młody wzrok? Odpowiada mi na to cisza.  A może jednak bardziej jesteś chłopie po prostu. Bliżej siebie, mnie, domu, modrzewia,  i choć dalej fizycznie to i bliskich tu to jednak i ludzi bliżej. Zauważasz więc to i tamto.  Cisza albo przestrzeń, którą tu sobie bierzesz jest tym co Cię otwiera. To ja. To Ja.

Z tą ciszą to jest zaskakujące. Dzwoni w uszach. Usypia, zwalnia, koi. Przyspiesza, budzi, dotyka miękko ale wyraziście tym co czuję jako życie, moje. Bo kiedy nic mnie nie rozrywa jak jeszcze kiedyś to czuję siebie bardziej. To są chwile tylko, wbrew pozorom, że  miałoby być cały czas tak. Zaskakuje mnie tym, że się nie nudzę. Ani przez chwilę. Mało tego, brakuje mi więcej ciszy. W ciszy się budzę, w ciszy jestem i w ciszy zasypiam. W ciągu dnia jaki by nie był szybki tutaj i tak jest cicho i spokojnie. A jednak brakuje mi jej wciąż więcej. Nie tęsknię za gwarem, szumem, dzwonkiem tramwajowym, piskiem opon i dźwiękiem startującego motocykla, buczeniem ruszającego spod świateł korka. Żabka pod domem ani karuzela za oknem nie ciągnie choć kiedyś wydawało się mi to właśnie lekkością życia. Cisza jest tak pełna i tak głośna, że mi wystarcza. W ciszy po ponad pół roku nie ruszania się stąd zaczynam słyszeć siebie. W tej ciszy, bez telewizora, radia, muzyki z głośnika zaczynam słyszeć siebie bardziej śmiało gadającego o tym co chcę, kim jestem, na co mam ochotę. Może pierwszy raz w życiu z taką lekkością odsuwam to co mam do zrobienia by położyć się na dywanie przy ogniu. Z ciszy zaskakująco dużo się wydobywa mnie. To co wiedziałem zaczynam czuć. Głęboko rozumieć i włączać w codzienność już nie głową, zamiarem i decyzją a poprzez wolę wolno (ść) płynącą swoją drogą a nie zagłuszoną. W tej ciszy zaskakująco rozproszyły się szumy. Tramwaju, motocykla, wrzeszczącej sąsiadki, skrzypiącej lodówki, ziewającego sąsiada, które budziły mnie tego co już ich nie chciał. Teraz coraz więcej miejsca zajmuję ten który chciał. I mam taki plan, że jeszcze w tej ciszy tu pobędę.  Niespiesznie nasiąknę sobą dzięki niej i naładuję zbiorniki balastowe powietrzem spokoju.* A później wrócę na tamte wody z ciszą w płucach. W sobie.

W konstrukcji łodzi podwodnych rozwiązanie pozwalające się wynurzać spod wody (napełnianie powietrzem zbiorników balastowych, zastępowanie wody powietrzem, czytaj emocji i ciężkości ruchem i miłością).