Wyjście w noc. Pole, las, pusto, ciemno i po deszczu. Wydaje się straszne. Zwłaszcza dla chłopca z miasta. Może zabłądzić, może wywrócić się na śliskiej trawie, albo co gorsza na kupie krowy, może się wystraszyć i spanikować, może zobaczyć krowę w polu, może zejść ze ścieżki. Trzeba ich zabezpieczyć. Dąć im światło. Stać na punktach. Oczywiście, że tak. To na pewno im ułatwi przejście. Ojciec dba o syna. Ojciec za niego się boi, ojciec się boi. Nie powie tego. Tymczasem przyszło mi wypuszczać chłopców w noc, jakoś mnie wybrano, może to miało coś wspólnego z tym, że prowadziłem krąg, może za bardzo się nie bałem ani o swojego syna ani o pozostałych, może to dobrze a może źle o mnie świadczy, nie wiem. Przynajmniej tak się czułem, że mnie wybrano, bo przecież sam to zaproponowałem. Noc ciemną, straszną i groźną jest. Nasi chłopcy zadbani w buty latarki pałatki, sztormiaki w najlepsze rozmawiali o piłce, golach, drużynach, nożach, kijach, łukach, i ani słowa o tym co ich czeka. Mocno trzymali kije mocy. Przyspieszone oddechy i strzelanie wzrokiem i owszem, ale nic poza tym. Nikt nie stał wbity w ziemię, nie drżał, nie stawał w poprzek wyjścia. Pytam, która ekipa idzie pierwsza (i myślę, to będzie moment prawdy, jak ich zmotywuję gdyby nie chcieli?)? Las rąk. Wszyscy. Bez wahania. Błyszczące oczy patrzą na mnie. Wzruszenie mnie zatrzymuje przez moment. Jak mogłem wątpić w ich odwagę. Cóż, zapraszanie dorosłych do działania na różnych warsztatach najczęściej budzi opór, wahanie, stękanie, lęk, obawy, przeróżne wymówki i co najwyżej 20 procent jest gotowa na ryzyko. Zapomniałem, że dzieci, młodzież, chłopcy przecież, chce. Chce i jest ciekawa. I ma to piękne poczucie, że może. Pewnie też trochę wie, że za krzakiem tu i tam stoi jakiś Tata na tej trasie, że czuwa, że pokaże drogę i podniesie z błota. Byłem więc zbudowany i czułem się niepotrzebny. W noc, przez pole, las, górę, stawy i rowy, pomiędzy krowami, cielętami i końmi, pokrzywami i innymi chwastami, zwalonymi drzewami, przez nieprzenikniony mrok mazurskich mokradeł w ciemną burzową noc poszło 15 dzielnych młodzieńców, śmiałków, by pomimo trudności, poślizgów, ostrej kory drzew i elektrycznych pastuchów dojść do celu. Do szałasu, do kręgu mężczyzn, do nas. By spotkać straszną, poważną, wyczekującą odpowiedzi na trudne pytania straż i dać jej co chce. By wejść w kolejny etap rozwoju męskości. Dumnie niosąc kije mocy.
Bartosz Płazak
